Upowszechnienie tworzyw sztucznych w połowie ubiegłego wieku zmieniło świat. Polimery wydawały się rozwiązaniem idealnym: tani i wszechstronny, łatwy do przetworzenia surowiec zamieniał się w fabrykach w sprzęty gospodarstwa domowego, odzież, samochody i samoloty, opakowania oraz całą masę artykułów codziennego użytku. Jednak przy wszystkich swych zaletach plastik szybko ujawnił swoją zasadniczą wadę: czas jego naturalnego rozkładu trwa wieki (dosłownie). Gdy więc plastikowe śmieci zasypały świat, „cudowny” materiał stał się globalnym problemem.

Z plastikowymi odpadami radzono sobie na wiele sposobów: składowano na wysypiskach śmieci, palono w piecach, zakopywano. Były to jednak rozwiązania połowiczne, nieekologiczne i nieekonomiczne – szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, że tworzywa powstają z nieodnawialnych paliw kopalnych (ropy naftowej i gazu). Odpowiedzią na te bolączki okazał się recykling, który przywraca cenny, choć problematyczny z punktu widzenia ochrony środowiska materiał do wtórnego obiegu.

Recykling mechaniczny i chemiczny

Najpopularniejszym rodzajem recyklingu jest tzw. recykling mechaniczny. W jego przypadku pierwszym etapem prowadzącym do przywrócenia zużytych tworzyw do obiegu materiałowego jest właściwe posortowanie, czyli rozdzielenie tworzyw według rodzajów (PET, HDPE, PCV i inne) oraz źródeł pochodzenia (odpady komunalne i gospodarcze). Odpowiednio rozdzielony surowiec zostaje rozdrobniony, a następnie wymyty w specjalnych kąpielach wodnych z użyciem detergentów, odwirowany i osuszony. Taki materiał jest przetwarzany w procesach wytłaczania w produkt końcowy, którym w przypadku tworzyw jest zwykle plastikowy granulat. W tej formie trafia on do fabryk, które wykorzystują recyklat w 100% w nowych produktach lub dodają do tworzywa pierwotnego. Istnieje jeszcze druga metoda recyklingu, tzw. recykling surowcowy lub chemiczny. Polega on na zmianie struktury chemicznej tworzywa przy użyciu odpowiednio dobranych rozpuszczalników chemicznych lub temperatury. Recykling surowcowy jest jednak droższy i technologicznie trudniejszy do przeprowadzenia, dlatego nie jest na razie stosowany na szeroką skalę.

Bez recyklingu ani rusz

Zarządzanie odpadami z tworzyw sztucznych to coraz większy problem dla ekosystemów i globalnej gospodarki. Szacuje się, że od początku plastikowej ekspansji w latach 50. XX wieku do dzisiaj jego roczna produkcja wzrosła niemal 230-krotnie. Jak ocenia Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), w 2019 roku na świecie wyprodukowano 460 mln ton plastiku, co wygenerowało 1,8 mld ton emisji gazów cieplarnianych, czyli 3,4% światowych emisji. Oczekuje się, że do 2050 roku produkcja tworzyw sztucznych może przekroczyć nawet miliard ton rocznie.

Tymczasem odpady z tworzyw sztucznych, o ile nie zostaną odpowiednio zagospodarowane, stanowią zagrożenie dla środowiska naturalnego i ludzkiego zdrowia. Produkcja polimerów uwalnia do atmosfery niemal 400 milionów ton CO₂. Do oceanów trafia rocznie ponad 8 milionów ton plastiku, który zabija morskie organizmy. Organizacja World Wildlife Fund (WWF) ostrzega, że zanieczyszczenie plastikiem dotknęło ponad 2000 gatunków zwierząt w ich środowisku naturalnym, a niemal 90 proc. badanych gatunków w jakiś sposób ucierpiało z tego powodu.

Z całej gigantycznej masy plastikowych odpadów niewielka część podlega recyklingowi. Pozostaje zatem wiele do zrobienia na tym polu. Regulacje prawne w krajach Unii Europejskiej sukcesywnie zmierzają do ograniczenia produkcji wyrobów polimerowych. Zgodnie z europejską dyrektywą do 2030 roku wszystkie wyprodukowane odpady z tworzyw sztucznych muszą nadawać się do recyklingu; za spóźnienie w realizacji tego planu będzie trzeba słono zapłacić.

Drugie życie plastikowego pojemnika

Blisko 40% całkowitej światowej produkcji tworzyw sztucznych trafia do branży opakowaniowej. Spełniają w niej niezwykle ważną i przydatną rolę, chroniąc zawartość przed uszkodzeniami mechanicznymi i zanieczyszczeniami biologicznymi w transporcie i na sklepowej półce oraz wydłużając ich czas przydatności do spożycia/użycia – a zatem na swój sposób również przyczyniają się do ochrony środowiska, bo ograniczają marnotrawstwo. Jednak wiele z nich zamiast w kosztu ląduje na ziemi i to właśnie widok plastikowej butelki lub porzuconej w trawie folii kojarzymy najczęściej z plastikowymi śmieciami.

Przykład plastikowych pojemników transportowych i magazynowych udowadnia, że nie każde opakowanie musi skończyć jako śmieć. Skrzynki wielokrotnego użytku produkowane przez renomowane firmy – takie jak bekuplast – są w stanie służyć użytkownikowi nawet kilka lat, zanim ulegną naturalnemu zużyciu. Producent angażuje się w odzyskiwanie starych pojemników od klientów po to, by je następnie posegregować, rozdrobnić, zmielić i ponownie przetworzyć. Pod względem jakości i właściwości materiału regranulat nie jest gorszy od nowego (pierwotnego) materiału

Kontrola jakości

bekuplast wykorzystuje do produkcji swych pojemników wyłącznie certyfikowane recyklaty, które spełniają surowe wytyczne prawne dotyczące jakości; i tak do produkcji nowych pojemników na żywność trafiają wyłącznie surowce wtórne pozyskane z recyklingu zużytych skrzynek na produkty spożywcze. Potwierdzeniem wysokich standardów ekologicznych w firmie jest certyfikat Blue Angel przyznany niektórym z pojemników pochodzących z recyklingu. Certyfikat zaświadcza, że produkty wykonane z tworzyw sztucznych spełniają najwyższe standardy środowiskowe, zdrowotne i jakościowe, bo dzięki swej trwałości oszczędzają zasoby naturalne i energię, nie zawierają substancji szkodliwych dla zdrowia ludzi i groźnych dla otoczenia i są w pełni odnawialne.

Firma bekuplast posiada w swojej ofercie również pojemniki BQC, wykonane z mieszanki bekuplast Quality Compound, przyjazne dla środowiska zwrotne opakowania transportowe. BQC to kopolimer polipropylenu składający się w co najmniej 50% z materiału poużytkowego (PCM); może również zawierać dodatkowo do 50% materiału poprzemysłowego (PIM). Dzięki swoim własnościom technicznym BQC nadaje się do zastosowań związanych z przechowywaniem i transportem, nawet w całkowicie zautomatyzowanych procesach, nie ustępując jakościom pojemnikom wykonanym z tworzyw pierwotnych. Charakterystyczną cechą BQC jest nasycona kolorystyka, mimo wysokiego udziału materiału pochodzącego z recyklingu. Może on być stosowany do wszystkich zwrotnych opakowań transportowych, które nie mają kontaktu z żywnością.